Το 2021 μας άφησε μια πικρία νομίζω σε πολλά επίπεδα… Ίσως γιατί μας θύμιζε καθημερινά τη θνητότητά μας, ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη. Πριν από δύο χρόνια, δύσκολα θα φανταζόταν κανείς τι έμελλε να περάσει η ανθρωπότητα. Νιώθω ότι με έναν τρόπο, με το ότι κλειστήκαμε μέσα, αναγκαστήκαμε να εστιάσουμε σε εμάς, σε αυτό που είμαστε. Άλλοι εστιάσαμε στο τι μπορούμε να κάνουμε ή να γίνουμε, άλλοι στο τι δε μπορούμε να κάνουμε ή να γίνουμε, άλλοι ίσως σε τίποτα από τα δύο. Ωστόσο, λίγο πολύ, ίσως κάπως βεβιασμένα, ήρθαμε σε επαφή με το μέσα μας.
Μιας και το 2021 φεύγει και μιας που δε μπορούμε να το χαρούμε όπως θα θέλαμε, είπαμε κι εμείς να αναπολήσουμε τις αγαπημένες μας Χριστουγεννιάτικες γιορτές. Άλλοι, όταν σκεφτήκαμε το θέμα, θυμηθήκαμε κάποιες σκόρπιες αναμνήσεις κι άλλοι θυμηθήκαμε συγκεκριμένη χρονιά από τα παιδικά μας χρόνια. Όλοι, όμως, ήρθαμε σε επαφή -έστω νοερά- με τις αγαπημένες μας γιορτές. Ίσως ο σκοπός αυτού του άρθρου να είναι εγωιστικός. Όμως, βρείτε κι εσείς φωτογραφίες, αναπολήστε τις αγαπημένες σας γιορτές και πού ξέρετε… Τα Χριστούγεννα του 2022 ίσως να μπορούμε να τα γιορτάσουμε και να τα χαρούμε όπως θα θέλαμε!
Βασίλης Βρυώνης
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίοδο των Χριστούγεννων του 2002, όντας 8 χρονών. Ούτε τόσο έντονα οικονομικά προβλήματα, ούτε κορωνοιός… Το πρόγραμμα είχε πρωινό ξύπνημα, παιδικά, αμέσως μετά παιχνίδι με τους φίλους απ’ την γειτονιά, μεσημεριανό τραπέζι με συγγενείς, ύπνο, παιχνίδι ξανά, το βράδυ οικογενειακά βλέποντας γιορτινές ταινίες / επιτραπέζια και μετά βραδινή μαγειρική / ζαχαροπλαστική με την μητέρα μου. Τα μεσημεριανά τραπέζια που ανέφερα, πολλές φορές είχαν guest εμφανίσεις-έκπληξη από συγγενείς που δεν γνώριζα καν, κυρίως μπαρμπάδες που έτρωγαν ό,τι φαγητό υπήρχε και γίνονταν λιώμα με το ουίσκι που οι ίδιοι είχαν φέρει δώρο. Οι βραδινές ζαχαροπλαστικές αναζητήσεις με τη μητέρα μου πλυμμήριζαν το σπίτι φοβερές μυρωδιές από βασιλόπιτες, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, μπαμπάδες, ροξάκια, τρουφάκια κλπ κλπ. Σαν παιδί σίγουρα ανυπομονούσα για τα δώρα, τα οποία, επειδή δεν υπήρχε internet τότε δεν ήξερες ακριβώς τι να περιμένεις και ποιές είναι οι επιλογές (κυρίως παιχνίδια και ηλεκτρονικά παιχνιδια). Έτσι υπήρχαν απανωτές εκπλήξεις, καλές και κακές. Άξιο αναφοράς το χειρότερο δώρο που έλαβα τότε και δεν θα το ξεχάσω ποτέ, ένα επιτραπέζιο, το “sudoku”… η χαρά κάθε οκτάχρονου…
Ο λόγος που όλη εκείνη η περίοδος των γιορτών μου έχει μείνει τόσο έντονα στο μυαλό είναι διότι όλη η οικογένεια ερχόταν πιο κοντά και όλες δραστηριότητες γίνονταν συλλογικά. Επίσης, υπήρχε περισσότερη ξεγνοιασιά, ανεμελιά και χαρά, εφόσον μιλάμε και για παιδικά χρόνια. Και δεν σας κρύβω ότι μου λείπει πολύ η συγκεκριμένη περίοδος των γιορτών.
Μαρία Οικονομοπούλου
Χριστουγεννιάτικες γιορτές, 2000. Περίπου 2,5 χρονών. Εδώ με βλέπετε μπροστά από το τζάκι του σπιτιού μας. Οι γονείς μου εκεί δίπλα. Ξέρω, σε αυτή τη φωτογραφία φαίνομαι μόνη, αλλά δε νιώθω έτσι. Νιώθω κάτι πολύ ζεστό βλέποντάς την.
Δεν ξέρω γιατί διάλεξα αυτά τα Χριστούγεννα ως τα αγαπημένα μου… Δεν έχω συγκεκριμένες λέξεις για να τα περιγράψω. Οι αναμνήσεις μου είναι ελάχιστες από τότε. Λένε ότι ο λόγος που δε θυμόμαστε αρκετά πράγματα από τη βρεφική και την πρώτη παιδική μας ηλικία έχει να κάνει με το ότι οι πληροφορίες έχουν καταγραφεί σε “άλλη γλώσσα”. Μια γλώσσα που δεν προφέρεται, δεν έχει λέξεις, αλλά αισθήσεις, μυρωδιές και συναισθήματα. Ίσως γι’αυτό να διάλεξα εκείνες τις γιορτές. Γιατί, αν και δεν έχω συγκεκριμένες λέξεις για να τις περιγράψω, εκείνη η εποχή είχε ανεμελιά, ήταν γεμάτη μυρωδιές. Μυρωδιές που μέχρι σήμερα αναγνωρίζω στους κουραμπιέδες της μαμάς, στο τζάκι που καπνίζει και στη ζεστασιά των δικών μου ανθρώπων. Ίσως πίσω από αυτήν την επιλογή να είναι η τωρινή ανάγκη μου για επαφή με εκείνο το παιδί που φωτογραφιζόταν και έσκαγε εκείνο το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Ξέρεις, αυτό το χαμόγελο που ζαρώνει τα μάγουλα, αυτό το χαμόγελο που δε γίνεται να είναι προσποιητό…
Ξέρω ότι ίσως δεν είναι για όλους τους ανθρώπους (δυστυχώς!) η παιδική τους ηλικία (ή και αυτή που διανύουν τώρα) η πιο χαρούμενη περίοδος και αυτό είναι μία συνειδητοποίηση που μεγαλώνοντας με θλίβει… Ωστόσο, μακάρι όλοι να μπορούσαμε να διατηρήσουμε αυτήν την επαφή με τις αισθήσεις μας, με το αυθεντικό και πρωτογενές μας συναίσθημα που μεγαλώνοντας θάβουμε, ή το κρύβουμε πίσω από το “καλά είμαι, μια χαρά”.
Εν ολίγοις, λοιπόν, αυτό εύχομαι για το 2022: επαφή με την αυθεντικότητά μας, με τα συναισθήματά μας και με το παιδί που έχουμε μέσα μας.
Βασίλης Καίσαρης
Ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα οι μέρες των γιορτών. Πάντοτε με φόβιζε περισσότερο η θλίψη που αφήνουν πίσω τους, παρά οι στιγμές χαράς που προσφέρουν. Κι εκείνο το συναίσθημα ότι δεν μπορούν να κάνουν όλοι τις γιορτές που ονειρεύονται, ακόμη παραμένει αγκάθι στην καρδιά μου.
Μεγαλώνοντας, σταμάτησε να υπάρχει και κάθε είδους θρησκευτική κατάνυξη. Οι γιορτές ήταν για μένα απλά μέρες ξεκούρασης. Τα γεμάτα μαγαζιά με απωθούσαν παρά με έλκυαν.
Ανατρέχοντας όμως στη μνήμη μου, μπορώ να θυμηθώ τις καλύτερες γιορτές που έχω περάσει. Πάμε 22 χρόνια πίσω, στο μακρινό απο κάθε άποψη 1999. Τότε είχαμε μαζευτεί με το που έκλεισαν τα σχολεία στο χωριό μου, τον Άκοβο Αρκαδίας. Είχαμε μαζευτεί τα ξαδέρφια μου, δικά τους ξαδέρφια κι εγώ σε μια ποικιλόμορφη παιδική παρέα μεγάλου ηλικιακού εύρους, αλλά πολύ καλά ανεπτυγμένη σε επικοινωνία και χημεία. Ακόμη θυμάμαι ότι παίζαμε χιονοπόλεμο ή μπάλα (ανάλογα τον καιρό τα πρωινά), και playstation ή χαρτιά το βράδυ. Αυτό που που μου έχει μείνει περισσότερο απ’όλα όμως είναι το πραγματικό συναίσθημα της φυγής από την καθημερινότητα και το άγχος της. Ναι είχα άγχος από παιδί και πάντα αναζητούσα τη φυγή από το καθημερινό αυτό γαϊτανάκι άσχημων σκέψεων. Ήταν αυτές οι γιορτές από τις ελάχιστες στιγμές που το κατάφερα.
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά με υγεία, σωματική και ψυχική.
Αλέξανδρος Κότσαρης
Εγώ ως Αλέξανδρος μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν έχω κάποια συγκεκριμένη χρόνια να διαλέξω. Δεν έχω να θυμηθώ ούτε κάποιο δώρο συγκεκριμένο όπως παιχνίδια, ρούχα κτλ. Αυτό που έχω μέσα μου ειναι ότι στις γιορτες πρέπει να είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς. Ετσι αισθάνομαι εδώ και 10 χρόνια τώρα όταν και βίωσα μια πολύ σημαντική προσωπική απωλεια, αυτή του πατέρα μου.
Επομένως όλες οι γιορτές πριν το 2011, τη χρόνια ορόσημο, είναι και αυτές που ακόμη και σήμερα κρατάω ως τις πιο όμορφες. Οι γιορτές παραδοσιακά ειναι τα δυο τραπεζώματα Χριστουγέννων και πρωτοχρονιάς. Κάθε χρόνο άλλο σπίτι, αλλά πάντα τα ίδια πρόσωπα, γονείς, αδέρφια ξαδέρφια μικροί και μεγάλοι όλοι θα έχουμε μαζευτεί γύρω από ένα τραπέζι 20 άτομα και θα φάμε μέχρι σκασμού. Θα παίξουμε το καθιερωμένο χαρτάκι και θα ακούσουμε τους μεγάλους να «διαφωνούν» για τα πολιτικά. Φαίνονται όλα συνηθισμένα και βαρετά. Αλλά στην τελική αυτό είναι Χριστούγεννα, είναι τα πρόσωπα που αγαπάς. Μπορεί κάποια χρόνια να επιλέξω να είμαι σε διακοπές , άλλες να αποφασίσω να βγω με φίλους αλλά πάντα μέσα μου οι στιγμές που πέρασα με την οικογένεια μου θα μείνουν χαραγμένες στη ψυχή μου. Γιατί ; Γιατί είναι και οι πιο ζεστές , οι πιο «γεμάτες».
Ευχόμαστε τη νέα χρονιά να παίρνουμε αποφάσεις πιο συνειδητές και η υπενθύμιση της φθαρτότητάς μας να γίνει μοχλός αλλαγής προς το καλύτερο για εμάς και τους γύρω μας. Να περνάτε όσο πιο όμορφα γίνεται και να σας προσέχετε!
Από την ομάδα του Wordly_hub,
Καλή Χρονιά!
