Παρά τα όσα είχα καταγράψει κατά του κ. Τσιόδρα σε παλαιότερο κείμενο μου, είχα αναγνωρίσει ως όφειλα το επιτυχημένο πρώτο στάδιο μέτρων κατά του ιού και κυρίως τα καλά αποτελέσματα που επέφερε. Η καραντίνα ανήκει στο παρελθόν όμως και άπαντες συνεχίζουμε τις ζωές μας όπως προ κορονοϊού.
Στην απόφαση αυτή έφτασε η κυβέρνηση με τον επικεφαλής αντιμετώπισης της πανδημίας, κρίνοντας ότι η διασπορά επιτρέπει την επιστροφή στην “κανονικότητα”. Πλέον έχουν ανοίξει και τα σχολεία ενώ μεθαύριο ανοίγουν και τα σύνορα ακόμη και με την Ιταλία.
Τα υγειονομικά μέτρα προφύλαξης είναι κυριολεκτικά για γέλια καθώς σε καφετέριες πχ υπάρχει άλλη προβλεπόμενη απόσταση ενώ στο αεροπλάνο πχ είμαστε σε απόσταση 20-30 εκατοστών από το συνεπιβάτη μας. Κατανοώ ότι πολλοί θα πουν πως ήταν απαραίτητο να επιστρέψουμε στην κανονικότητα για να τρέξει ξανά η οικονομία. Δεκτό, αλλά συγγνώμη, έχω ένσταση.
Επιστρέψαμε στην παλιά μας ζωή χωρίς τίποτα να μας εγγυάται πως ο ιός υποχώρησε και χωρίς να έχουν διασφαλιστεί περισσότερες ΜΕΘ στο επικρατέστερο σενάριο επιστροφής του ιού. Βγήκαμε ως πρόβατα για σφαγή ή στην καλύτερη ως πειραματόζωα για τη μελέτη της πορείας του ιού.
Ήδη εχθές ανακοινώθηκαν πολλά νέα κρούσματα του κορονοϊού σε διάφορες περιοχές μάλιστα, που δείχνουν πως υπάρχει κίνδυνος για δεύτερο ισχυρότερο κύμα μετάδοσης. Τι έχει να προσφέρει η πολιτεία σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Συγνώμη αλλά από τη στιγμή που έκρινε πως ήταν ανέτοιμη ακόμη και το πρώτο και μας οδήγησε σε καραντίνα, ειλικρινά τρέμω για την αντίδραση της στο δεύτερο.
Θεωρώ σχεδόν σίγουρο πως αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε σε δεύτερη καραντίνα. Οι συνέπειες από μια τέτοια ενέργεια θα είναι καταστροφικές καθώς θα περαστεί στους πολίτες ως αναγκαία η καταφυγή σε νέο μνημόνιο (το οποίο ήδη αχνοφαίνεται με αναφορές κυβερνητικών στελεχών σε καταφυγή σε μέτρα στήριξης). Εν ολίγοις, μπήκαμε σε δίμηνη καραντίνα απλά για να νοσήσουμε δύο μήνες αργότερα και για να δείξει στον κόσμο η κυβέρνηση πως το μνημόνιο είναι απαραίτητο.
Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι γιατί βγήκαμε από την καραντίνα χωρίς να έχουμε εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες στο ΕΣΥ, στο πολύ πιθανό (σχεδόν σίγουρο) επιστροφής του ιού; Η απάντηση των πολλών θα είναι πως έπρεπε να τρέξει η οικονομία. Σύμφωνα με τα δικά μου πιστεύω όμως, πρώτιστο καθήκον κάθε κράτους είναι η διασφάλιση της επιβίωσης των πολιτών του. Θα μπορούσαν να δοθούν οικονομικά επιδόματα, κόβοντας κονδύλια από άλλους τομείς, ήσσονος σημασίας μπροστά στην υγεία του πληθυσμού. Δεν έγινε κάτι τέτοιο προφανώς ούτε στην Ελλάδα ούτε πουθενά. Αλήθεια, γιατί δεν αντέδρασε με μαζική οικονομική υποστήριξη η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Ο.Η.Ε. και διάφορες άλλες παγκόσμιες οργανώσεις; Η απάντηση δυστυχώς είναι πολύ απλή. Δεν αντέδρασαν για τον ίδιο λόγο που δεν αντιδρούν και δεν κάνουν κάτι τόσα χρόνια για τους κατοίκους περιοχών όπως η Αφρική. Γιατί είναι ο καπιταλισμός…έτσι λειτουργεί και είτε συντρέχεις μαζί του είτε είσαι ο γραφικός ονειροπόλος. Σε κάθε ευκαιρία άλλωστε μας μιλούν, άμεσα ή έμμεσα, για την αναγκαιότητα του σημερινού οικονομικού συστήματος. Για μένα απλά αυτό αποδεικνύει τον τεράστιο φόβο τους για το διαφορετικό.
Συνοψίζοντας, η υγεία των πολιτών και δη των ηλικιωμένων ή αυτών με υποκείμενα νοσήματα δεν απασχολεί τα κράτη. Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν οικονομικά βαρίδια με συντάξεις και επιδόματα. Και ποιος δε θέλει να ξεφορτωθεί τα βαρίδια;
