Αν το πιο βαθύ σκοτάδι είναι, όπως λένε, λίγο πριν τη χαραυγή, τότε θα πρέπει να περιμένουμε να ξημερώσει από στιγμή σε στιγμή, μια νέα όμορφη μέρα στον πλανήτη μας. Ζούμε στην εποχή, που το σκότος έχει κατακλύσει τη ζωή μας από όλες τις πλευρές και δεν αφήνει χαραμάδα για να μπει λίγο φως.
Ο κορονοϊός είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου και έχοντας τον αναλύσει και σε προηγούμενο άρθρο μου, δε θα αναλωθώ περαιτέρω. Απλά, θα σημειώσω πως πέρα από τις, ανεκτίμητης αξίας, ανθρώπινες ζωές που χάνονται, σε κοινωνικό επίπεδο, η πανδημία ευνοεί τους ισχυρούς σε υπέρτατο βαθμό. Το οικονομικό χάσμα ανάμεσα στους μικρομεσαίους και τα μεγάλα “πορτοφόλια” ανοίγει ακόμη περισσότερο. Αν μάλιστα, κοιτάξουμε παγκόσμιους κολοσσούς και ιδιωτικές ιατρικές κλινικές, το πράγμα ξεφεύγει και τα κέρδη είναι σε επίπεδο ενός κρατικού προϋπολογισμού μιας μεσαίας χώρας.
Δε θα σταθώ περαιτέρω στην υπάρχουσα κατάσταση, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαθεί το νόημα του σημερινού κειμένου. Η οικονομική ψαλίδα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις άνοιγε και πριν την πανδημία και όλα τα συνακόλουθά της (καραντίνα κτλ). Ολοένα και λιγότεροι, εργάζονταν ολοένα και περισσότερο, για ολοένα χαμηλότερο μισθό. Το τρίπτυχο της άνθησης του καπιταλισμού αναπτυσσόταν σε όλο του το μεγαλείο. Μάλιστα, επικρατούσε η άποψη πως θα έπρεπε να αισθάνεται τυχερός, οποιοσδήποτε είχε εργασία κι έπαιρνε το βασικό μισθό, ακόμη κι αν χρειαζόταν να δουλεύει πολλές παραπάνω ώρες, χωρίς πλήρη ασφάλιση.
“Δόξα τω θεώ να λες, έχεις τη δουλίτσα σου, ζεις τη ζωούλα σου , άλλοι πεινάνε.” Προφανώς, κι άλλοι πεινάνε και βρίσκονται σε τραγική κατάσταση, αλλά κανείς δεν αναφέρεται στο ποιος ευθύνεται για αυτό. Το κακό μ’ εμάς τους ανθρώπους είναι πως, όσο αναλωνόμαστε σε στείρες διαφωνίες για ανούσια θέματα, άλλο τόσο τυφλοί είμαστε μπροστά στα πραγματικά σοβαρά ζητήματα.
Αδυνατούμε να αντιληφθούμε, πως όσο εμείς παλεύουμε για να επιζήσουμε, άλλοι καρπώνονται την υπεραξία της εργασίας μας και ισχυροποιούνται ακόμη περισσότερο οικονομικά. Το γεγονός αυτό έχει ως άμεση συνέπεια τη δημιουργία μιας σχέσης εξάρτησης, καθώς στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, περισσότερο χρήμα σημαίνει περισσότερη δύναμη. Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο να παρακαλάμε για μια θέση εργασίας με κακές συνθήκες (χαμηλό μισθό, πολλές εργατοώρες κτλ), ώστε να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην. Το πιο τραγικό της όλης υπόθεσης είναι πως ζητάμε “βοήθεια” από αυτούς, που πολύ συνειδητά και πολύ μαεστρικά εκμεταλλεύονται, τόσο την ανάγκη μας, όσο και τους καρπούς της εργασίας μας.
Πιάνοντας το θέμα από την ιστορική του σκοπιά, η οικονομική εκμετάλλευση του εργαζομένου από τον εργοδότη υπήρχε πάντοτε. Τα τελευταία χρόνια, όμως, ο βαθμός της έχει ξεπεράσει κάθε όριο, σε σημείο που ο όρος εργαζόμενος, κάποιες φορές, να “αγγίζει” τον όρο “δουλοπάροικος”.
Η σημερινή νέα γενιά δουλεύει, επί το πλείστον, για να καλύπτει τα έξοδα της απλής επιβίωσης. Αυτό είναι το “καλό” σενάριο, καθώς πολλοί νέοι είναι άνεργοι και συντηρούνται οικονομικά από τους γονείς τους.
Φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα. ΩΣ ΠΟΤΕ; Ως πότε θα δεχόμαστε απλά να επιβιώνουμε και να μη ζούμε; Είναι προφανές πως όταν κάποιος αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος της μέρας του στην εργασία του, χωρίς να πληρώνεται αντίστοιχα, δε ζει ουσιαστικά, αλλά απλά επιβιώνει.
Μέχρι πότε δε θα μπορούμε να κάνουμε σχέδια για το μέλλον μας, για να μπορούν τα αφεντικά μας να γίνονται πλουσιότερα; Είναι εξίσου προφανές, πως όταν δεν είσαι εξασφαλισμένος οικονομικά, δε μπορείς να σχεδιάσεις οτιδήποτε σχετικά με τη ζωή σου.
Ήρθε η ώρα να αλλάξει η κατάσταση και να γυρίσει ο τροχός. Φυσικά, δε θα αλλάξει τίποτα ως δια μαγείας. Το σχέδιο φτωχοποίησης του μέσου πολίτη είναι σε πλήρη εφαρμογή και αναμένεται να κορυφωθεί μετά το πέρας της πανδημίας. Ο κορονοϊός προσφέρει πολλές δικαιολογίες στο κράτος και σε κάθε εργοδότη, ώστε να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τους απλούς πολίτες.
Ο καθένας, από μόνος του, δε μπορεί να αλλάξει μια τέτοια πάγια κατάσταση. Ο καπιταλισμός έχει εδραιωθεί για τα καλά και προσφέρει και πολλά “τυράκια”, ακόμη και στους φτωχότερους, ώστε να παραμένουν πιασμένοι στη φάκα του. Το θετικό είναι ότι υπάρχει μια ολοένα και αυξανόμενη τάση αντίδρασης της νέας γενιάς που αντιστέκεται και δείχνει έτοιμη για το μεγάλο βήμα της αλλαγής. Δε ζητάμε κάτι περισσότερο από τις ζωές μας και τη δίκαιη ανταμοιβή του κόπου μας.
Προφανώς δε θα είναι εύκολη μια τέτοια αλλαγή και απαιτεί σύγκρουση με το υπάρχον σύστημα. Είμαστε διατεθειμένοι να τα βάλουμε με το “τέρας” του καπιταλισμού και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας ή μας αρκεί να βολευτούμε στη, μετά βίας, επιβίωσή μας; Η απάντηση της πλειοψηφίας θα υπαγορεύσει και το μέλλον της κοινωνίας μας.
Υ.Γ. Με τον όρο “αφεντικά” δεν αναφέρομαι στους μικρομεσαίους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, που προσφέρουν δουλειά σε συνανθρώπους τους και μάλιστα με πολύ καλύτερους όρους απ’ότι κάνουν οι αδηφάγες πολυεθνικές.
