Τις τελευταίες μέρες έχει ξεσπάσει σάλος σχετικά με ένα χορευτικό που έκαναν κατά τη διάρκεια της παρέλασης για την 28η Οκτωβρίου μερικά κορίτσια. Τα μηνύματα ως επί το πλείστον ήταν από αρνητικά έως χυδαία με τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου να κατακρίνει την κίνηση τους αυτή ως προσβλητική για τους πεσόντες του πολέμου.
Καθώς δεν είναι σωστό να διαβάζετε για κάποιο γεγονός από κάποιον που δεν έχει τοποθετηθεί γι’αυτό, το κάνω εν συντομία. Δε με ενόχλησε η κίνηση αυτή γιατί δεν πιστεύω πως οι παρελάσεις είναι τρόπος απόδοσης τιμής στους πεσόντες του πολέμου. Το πιο εξοργιστικό κατ’εμέ είναι η επιλεκτική ευαισθησία της ελληνικής κοινωνίας που έκανε την εμφάνιση της για ακόμη μια φορά. Την ίδια ώρα ΟΥΚαδες έχουν μετατρέψει τις παρελάσεις σε αναφωνήσεις υβριστικών συνθημάτων για αλλοεθνείς και πιτσιρίκια του δημοτικού στο Κερατσίνι παρελάζουν με φανέλες του Ολυμπιακού, τον μέσο Έλληνα τον ενόχλησαν μόνο τα κορίτσια με το χορευτικό τους. ” Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές “όπως είπε κι ένας ωραίος τύπος πριν 2000 χρόνια περίπου.
Πλάτιασα όμως (θα το συνηθίσετε). Το θέμα του άρθρου είναι το πως φέρονται οι έλληνες στους ήρωες τους. Επέλεξα να μην ανοίξω κάποιο βιβλίο και να αναφέρω από μνήμης γεγονότα και περιστατικά που δείχνουν πως ο περιούσιος λαός μας όχι μόνο δεν τιμά, αλλά αντιθέτως φέρεται με το χείριστο τρόπο σε αυτούς που υπηρέτησαν τη χώρα και προσέφεραν σημαντικό έργο σε αυτή.
Ξεκινάμε από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους με την επανάσταση κατά των Οθομανών. Ο αρχιστράτηγος Κολοκοτρώνης φυλακίσθηκε από πολιτικούς εχθρούς ,οι οποίοι δε συμμετείχαν καν στον πόλεμο, με την κατηγορία της θέλησης ανάληψης της εξουσίας. Ο Νικηταράς κατέληξε ζητιάνος γιατί το φιλεύσπλαχνο ελληνικό κράτος δεν μερίμνησε για σύνταξη σε αυτούς που το ελευθέρωσαν. Περνάμε στον Καποδίστρια, ένα τεράστιο πολιτικό πρόσωπο, αναγνωρισμένο παγκοσμίως που προσέφερε ανιδιοτελώς στην Ελλάδα την οργάνωση του νεοσύστατου κράτους. Ναι αλλά τους Μανιάτες αφέντες δεν τους βόλεψες οπότε πέθανε άνανδρα κ.Καποδίστρια που ήρθες στην Ελλάδα να οργανώσεις κράτος πρόνοιας χωρίς να βολέψεις τα μεγάλα κεφάλια του τόπου.
Προφανώς η λίστα δε σταματά εδώ, είναι απλά ελάχιστα δείγματα της αχαριστίας του μέσου έλληνα προς τους ήρωες του. Ας περάσουμε και στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο όπου τα πράγματα ξεφεύγουν εντελώς. Αρχικά έγινε επιστράτευση με την εισβολή των Ιταλών και πολέμησε ως όφειλε το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων. Όταν μπήκαν οι Γερμανοί διαλύθηκε ο ελληνικός στρατός και η συμμετοχή στην αντίσταση ήταν εθελοντική. Τότε δημιουργήθηκε ο ΕΛ.ΑΣ. με καπετάνιο τον Άρη Βελουχιώτη που αποτέλεσε από τα μεγαλύτερα στρατιωτικά κινήματα αντίστασης στους Ναζί στην Ευρώπη.
Δυστυχώς την ίδια περίοδο πολλοί συμπατριώτες μας πήγαν με το μέρος του εχθρού, φτιάχνοντας τα τάγματα των ταγματασφαλιτών. Τελειώνει με το καλό ο πόλεμος τον Οκτώβριο του 1944 και τι γίνεται στην Ελλάδα μας; Προφανώς η κυβέρνηση που ορίζεται από τους “συμμάχους” μας αντί να εκτελέσει τα τάγματα των ταγματασφαλιτών, τα παίρνει μαζί της και τα βάζει να πολεμούν με τον ΕΛ.ΑΣ., ο οποίος μαχόταν για την απελευθέρωση της χώρας. Μάλιστα με τα Δεκεμβριανά και τη συνθήκη της Βάρκιζας, ξέσπασε εμφύλιος, όπου το κράτος ήταν αυτοί που είχαν προδώσει την Ελλάδα και οι “κακοί” αυτοί που μάχονταν για την απελευθέρωσή της. Απλά γιατί είχαν αριστερές πεποιθήσεις, κάτι που την εποχή εκείνη ήταν αιτία εκτέλεσης.
Ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω τον λόγο που λειτουργεί έτσι ο Έλληνας και φαίνεται αχάριστος σε αυτούς που χρωστάει και υποτάσσεται σε αυτούς που πρέπει να κυνηγήσει. Εκεί που θέλω να καταλήξω όμως είναι πως είμαστε ο τελευταίος λαός που μπορεί να μιλάει για το πως πρέπει να τιμάμε τους ήρωες μας.
Πολύ απλά γιατί δεν το κάναμε ποτέ.
