Ρώτησα 10 φίλους αν πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι μετά το θάνατο κι αν ναι, πώς το φαντάζονται.

Ρώτησα 10 φίλους αν πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι μετά το θάνατο κι αν ναι, πώς το φαντάζονται.

Και μετά από το άρθρο με τις επικρατέστερες θεωρίες για τη μεταθανάτια ζωή (Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο;), ρώτησα 10 φίλους αν πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι μετά το θάνατο κι αν ναι, πώς το φαντάζονται. Όταν ήρθαν αντιμέτωποι με το παραπάνω ερώτημα, άλλοι είχαν έτοιμη την απάντηση, άλλοι δεν το είχαν σκεφτεί καν, άλλοι ένιωθαν σίγουροι κι άλλοι ήθελαν το χρόνο τους για να απαντήσουν… Οι πιο αισιόδοξοι σχετικά με την ύπαρξη της μεταθανάτιας ζωής είχαν και μια θεωρία που στήριζε αυτήν τους την πεποίθηση και είχαν αρκετά πράγματα να μου πουν… (αν και τους περιόρισα για λόγους οικονομίας χώρου στο άρθρο) Οι πιο απαισιόδοξοι σε σχέση με τη μεταθανάτια ζωή στην αρχή μου απάντησαν μονολεκτικά και μάλιστα ορισμένοι από αυτούς δε θέλησαν να το πολυσκεφτούν, ενώ η ιδέα της ανυπαρξίας τους άγχωνε αρκετά. (“Κάθομαι και σκέφτομαι τώρα και με πιάνει μια απελπισία”, “Δεν μπορώ να τα σκέφτομαι…”, “Δεν είμαι πολύ συνειδητοποιημένος/-η και οκ με την ιδέα.”, “Με άγχωσες πάντως…”) Επειδή, προσωπικά, κατατάσσω τον εαυτό μου σε αυτούς που δεν έχουν σαφή απάντηση στο αν και τι υπάρχει μετά το θάνατο, ρώτησα 10 φίλους τι πιστεύουν σχετικά με αυτό· ίσως για να δω κι εγώ αν μπορώ να ταυτιστώ με κάποια από τις θέσεις τους.

Βασίλης: Υπάρχουν άπειρα παράλληλα σύμπαντα. Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει και “πριν” και “μετά”. Απλά μόλις έρχεται ο θάνατος οι αναμνήσεις μας διαγράφονται. Έπειτα έρχεται η αναγέννηση σε άλλο σώμα, σε άλλο σύμπαν, “με το κοντέρ μηδενισμένο”, με ένα σωρό νέες επιλογές μπροστά μας. Θεωρώ πως ο σκοπός για τον οποίο ερχόμαστε στη ζωή δεν εκπληρώνεται σε αυτήν τη ζωή, οπότε έπεται συνέχεια…

Βασίλης: Η ζωή ενός ανθρώπου στο μάταιο τούτο κόσμο δε νομίζω πως προσφέρει την ολοκλήρωση της οντότητας μας. Τα “21” γραμμάρια της ψυχής μας συνεχίζουν να υπάρχουν και να ταξιδεύουν αέναα ανάμεσα στα παράλληλα σύμπαντα, ψάχνοντας να βρουν το νόημα της ύπαρξης τους, χωρίς εν τέλει να τα καταφέρουν ποτέ, με αποτέλεσμα το ταξίδι της ζωής να μην έχει τελειωμό ούτε συγκεκριμένο προορισμό. Το μόνο που το χαρακτηρίζει είναι η αιωνιότητα.

Έλενα: Πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάτι μετά το θάνατο. Φαντάζομαι ότι υπάρχει ένα κενό, αντίστοιχο με αυτό που υπήρχε πριν γεννηθούμε.

Δέσποινα: Κοίτα…Εγώ έχω δύο εκδοχές… Η μία που ταιριάζει στη λογική είναι το απόλυτο τίποτα… μαύρο… κενό. Η δεύτερη είναι πως γίνεσαι κάτι σαν πνεύμα… Μπορείς να επισκεφτείς τα όνειρα των ανθρώπων που νοιάζεσαι και να είσαι μέσα σε αυτά. Αλλά κυρίως η πρώτη μου έρχεται στο μυαλό. Η δεύτερη είναι για να παρηγορήσει την πρώτη.

Γιάννης: Πιστεύω ότι μετά τα θάνατο κάνεις respawn στο τελευταίο checkpoint πριν πεθάνεις.

Πάνος: Εγώ πιστεύω πως επειδή δεν έχεις εγκέφαλο, δεν υπάρχει κάτι. Πώς είναι όταν κάνεις ολική (αναισθησία) που κλείνεις μάτια, τα ανοίγεις κι έχεις ξυπνήσει και δε θυμάσαι τίποτα; Απλά εκεί δεν ξαναξυπνάς.

Πάνος: Όχι. Λίπασμα για το χώμα.

Στέλιος: Βασικά πιστεύω όχι.

Δημήτρης: Δεν υπάρχει τίποτα μετά, χανόμαστε…. Δίνω μικρή πιθανότητα στο να γεννιόμαστε σε άλλο σύμπαν.

Νικήτας: Ο θάνατος είναι μια μετάβαση της ψυχής από την μοναδική υλική διάσταση (αποδεδειγμένα επιστημονικά) σε μια άυλη περνώντας το άτομο από διάφορα στάδια της ζωής που πέρασε και βλέποντας διάφορες εικόνες που είδε ή προσπέρασε κατά τη διάρκεια της ζωής του, έτσι ώστε η ψυχή του να δει τα λάθη της, να εξελιχθεί (ενδεχομένως) και να συνεχίσει το ταξίδι της.

Δε σας κρύβω πως όταν σκέφτηκα αυτό το θέμα, αφενός συνειδητοποίησα πως δεν έχω σαφή απάντηση κι αφετέρου πως αν και εν γένει θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά αισιόδοξο, όταν στο προκείμενο ερώτημα καλούμαι να απαντήσω νιώθω ένα σφίξιμο, μια απαισιοδοξία.Το θεωρώ άδικο να μην υπάρχει τίποτα μετά κι ο εγκέφαλος να μας παίζει τέτοιο παιχνίδι που να μας κάνει να πιστεύουμε ότι ίσως να υπάρχει κάτι μετά θάνατον… Και θεωρώ εξίσου άδικο να υπάρχει κάτι μετά θάνατον και να βασανιζόμαστε σε τούτη τη ρημάδα τη ζωή για το τι μπορεί να ‘ναι αυτό. Θα ήθελα πάρα πολύ να μπορώ να πω με σιγουριά πως “Όλα θα ‘ναι κομπλέ.” ή ότι “Δε με τρομάζει καθόλου η ανυπαρξία.”. Ωστόσο, σκεπτόμενη για το θάνατο και το “μετά” του θανάτου, συνειδητοποίησα πόση αξία έχει το τώρα. Πόσο σημαντικό είναι προσέχουμε τους εαυτούς μας, να μας φροντίζουμε και να μας αγαπάμε, να διεκδικούμε κάτι καλύτερο για μας και γι’ αυτούς που αγαπάμε, να μη ρουτινιάζουμε, να αρπάζουμε ευκαιρίες και γενικότερα “τη ζωή από τα μαλλιά”. Γιατί αν αξίζει για κάποιο λόγο να σκεφτόμαστε το θάνατο, αυτός είναι για να θυμόμαστε πόσο σημαντική είναι η ζωή.

Comments

No comments yet. Why don’t you start the discussion?

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *