Βιώνοντας τις κρίσεις πανικού

Βιώνοντας τις κρίσεις πανικού

Αρχικά όπως αναφέρω και στο άρθρο μου, οτιδήποτε γράψω σήμερα έχει καθαρά βιωματικό χαρακτήρα. Δεν είμαι ειδικός στον τομέα της ψυχικής υγείας (άλλωστε έχουμε σε αυτό το ρολο την εν δυνάμει ψυχολόγο στο σάιτ μας, Μαρία Οικονομοπούλου), απλά θα γράψω για την εμπειρία μου στις κρίσεις πανικού και εν γένει το ψυχολογικό κομμάτι. Είναι σαφές λοιπόν πως θα διαβάσετε την οπτική ενός από τους πολλούς που έχουν βιώσει αντίστοιχες καταστάσεις και θέλει να σας πει με πολλή αγάπη και κατανόηση το εξής απλό: “κι όμως περνάει ρε”.

Με μια βουτιά 22 χρόνων περίπου, φτάνουμε στις δύο πρώτες κρίσεις πανικού που θυμάμαι να έχω, χωρίς να μπορώ να τις βάλω σε χρονολογική σειρά μεταξύ τους. Είσαι 7 χρόνων και έχεις κρίσεις πανικού θα ρωτήσει εύλογα κάποιος; Δυστυχώς ναι, καθώς πέρα από το άγχος που μας δημιουργεί η στρεσογόνα καθημερινότητα, υπάρχει και αυτό που παράγει ο ίδιος μας ο οργανισμός. Πέρασε καιρός για να μάθω πως έπασχα από αγχώδη διαταραχή κι ενώ προηγουμένως διάφοροι “ειδικοί” με είχαν βγάλει καταθλιπτικό.  Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να λαμβάνω περίθαλψη για κάτι που δεν είχα ενώ το πραγματικό μου πρόβλημα παρέμενε εκεί.

Πλάτιασα όμως αλλά νομίζω πως αυτό επιτρέπεται σε βιωματικά θέματα. Πίσω στο 1998 λοιπόν, κάθομαι στο σπίτι στο χωριό και βλέπω μια ελληνική ταινία με γονείς και παππούδες. Ξαφνικά όλα παγώνουν, κοκκαλώνω, δεν μπορώ να πάρω ανάσα και νιώθω έναν αργό θάνατο να έρχεται. Δε ξέρω πόσο διήρκησε, θυμάμαι πάντως πως εκείνο το βράδυ ήθελα να κοιμηθώ με τους γονείς μου και ξύπνησα δύο τρεις φορές από το φόβο.

Το δεύτερο περιστατικό ήταν ένα Παρασκευιάτικο βράδυ στο δρόμο προς την Αθήνα. Ήμουν τόσο χαρούμενος που θα πήγαινα να δω τα ξαδέρφια μου και να πάω και γήπεδο με τον πατέρα μου που ανυπομονούσα για να φτάσει αυτή η μέρα. Πριν τις στροφές για τη Μεγαλόπολη και ενώ έπαιζε στο κασετόφωνο το “Γύφτισσα μέρα”(το ότι θυμάμαι τι τραγούδι δείχνει την ένταση της εμπειρίας), ξανά το ίδιο κοκκάλωμα, πάγωμα των αισθήσεων και η κλασική φράση που νομίζω είπα άπειρες φορές μετά από αυτό στους γονείς μου: “κάτι αισθάνομαι” και “δε ξέρω που βρίσκομαι”. Περιττό να σας πω πως έκανα χρόνια για να ταξιδέψω ξανά βράδυ για Αθήνα.

Μετά από αυτά τα περιστατικά και γενικά μια ζωή γεμάτη άγχος και φοβίες, οι γονείς μου με πήγαν σε παιδοψυχολόγο(και τους ευχαριστώ για αυτό). Δυστυχώς αυτός δεν μπόρεσε να αντιληφθεί την πραγματική μου πάθηση με αποτέλεσμα να λαμβάνω φαρμακευτική αγωγή  για την αντιμετωπιση της κατάθλιψης. Όντως είχα περάσει κι από τα στάδια της κατάθλιψης κατά καιρούς, αλλά αυτή οφειλόταν καθαρά στην ιδεοψυχαναγκαστική αγχώδη διαταραχή μου.

Το γεγονός της μη θεραπείας οδηγούσε σε χειρότερες καταστάσεις και στην εύκολη χρήση των ηρεμιστικών. Με τα ηρεμιστικά ένιωθα όμορφα αλλά ήξερα μέσα μου πως ήταν κλεμμένες στιγμές ψεύτικης ηρεμίας. Προφανώς κι έφτασα στο σημείο να παίρνω παραπάνω ηρεμιστικά από όσα μου έλεγε ο εκάστοτε γιατρός γιατί μόνο έτσι μπορούσα να βρω κάποια πηγή φωτός σε μια ζωή μαύρη λόγω άγχους και όλων των παρελκόμενών του.

Η χρήση έφερε την κατάχρηση και χρειαζομουν ολοένα και μεγαλύτερη δόση βενζοδιαζεπινών για να αισθανθώ καλύτερα. Όταν περνούσε η ώρα και δεν είχα πάρει τη δόση που χρειαζομουν, άρχι,α να τρέμω, να ιδρώνω και γενικά να έχω όσα “προσφέρει” ένα ξεκάθαρο σύνδρομο  στέρησης. Για όσους δεν το γνωρίζουν άλλωστε, οι βενζοδιαζεπίνες είναι ουσίες που βρίσκονται σε ηρεμιστικά και έχουν παρόμοια σύσταση με κοινά ναρκωτικά.

Μετά από χρόνια ζωής δανεικής όπως συνηθίζω να τη λέω, ήμουν τυχερός που βρήκα τον κατάλληλο ψυχαναλυτή που κατάλαβε αμέσως από τι έπασχα και με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και κυρίως με τη ψυχοθεραπεία, έχω φτάσει σε ένα πάρα πολύ καλό σημείο.

Φίλη ή φίλε που ταλαιπωρείσαι από παρόμοια προβλήματα, θέλω να σου πω πως υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Μπορώ να καταλάβω πόσο απελπισμένος αισθάνεσαι, το ένιωθα χρόνια ολόκληρα. Είμαι στη θέση όμως να σου πω ότι υπάρχει η δυνατότητα να αλλάξουν τα πράγματα για σένα και να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις το δικό σου ψυχολογικό “τέρας”, ο,τι κι αν είναι, όπως κι αν λέγεται. Ενδεικτικά σου αναφέρω πως έχω να πάθω κρίση πανικού εδώ και 4 χρόνια και πως κάνω πράγματα στη ζωή μου που δεν τολμούσα να φανταστώ.

Όπως γίνεται αντιληπτό και από όσα έχω γράψει, καθοριστικό ρόλο παίζει η ικανότητα του θεραπευτή στον οποίο θα απευθυνθείς. Είναι ο άνθρωπος που θα σε βοηθήσει να βγεις από το τέλμα στο οποίο είσαι και να ζήσεις ξανά. Γιατί αυτό που έχουμε όταν είμαστε μέσα στο άγχος και τα ψυχολογικά μας προβλήματα δε λέγεται ζωή. Κλείνω λέγοντας πως όσο καλός κι αν είναι ο υπεύθυνος ψυχικής υγείας στον οποίο θα απευθυνθείς, το μπαλάκι πάντα θα καταλήγει σε σένα και το ποσό θες να γίνεις καλά. Ξέρω ακούγεται εύκολη η απάντηση πως θες πολύ, αλλά η συνήθεια είναι άτιμο πράγμα και πολλές φορές ενδόμυχα επιλέγουμε να μείνουμε ψυχικά ασθενείς μπροστά στο φόβο της αλλαγής. Αυτή η αλλαγή όμως είναι επιβεβλημένη και πίστεψε με είναι πολύ πιο γλυκιά απ’όσο έχεις τολμήσει να φανταστεί.

Comments

No comments yet. Why don’t you start the discussion?

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *