Είναι χαρά και συνάμα τιμή μας να δημοσιεύουμε στο blog μας πονήματα νέων και δημιουργικών καλλιτεχνών. Το πεζόμορφο ποίημα της Έφης Παχή που θα ακολουθήσει, θίγει ένα πολύ σημαντικό ατομικό μα και συνάμα κοινωνικό φαινόμενο. Αυτό της ζωής απλά για την επιβίωση, χωρίς καμία πραγματική συγκίνηση, κανένα αληθινό συναίσθημα αλλά και αέναη αναζήτηση αυτού του “διαφορετικού” που θα αλλάξει τη ρουτίνα μιας ολόκληρης ζωής. Ας “μιλήσει” καλύτερα το ποίημα όμως.
ΑΝΟ(Υ)ΣΙΑ
Δεν θέλησες ποτέ να ζήσεις
και το έριχνες στους καφέδες
για να ‘χεις κάτι να σου προκαλεί ταχυκαρδία,
αφού κι εσύ βαρέθηκες
το μίζερό σου χτύπο
που διόλου δεν αλλάζει
παρά τις πολλαπλές μεταμοσχεύσεις.
Τα μάτια σου ξερίζωνες
λες και τυφλός καλύτερα περπάταγες.
Τα δώριζες δεξιά κι αριστερά
-δήθεν φιλανθρωπικά-
για να ‘χεις μια δικαιολογία που αιμορραγείς
που δεν ξεχωρίζεις το καλό απ’ το κακό
που δεν βλέπεις την τρομακτική τους ομοιότητα.
Δεν θέλησες ποτέ να σ ’αγαπήσεις·
ήθελες να το κάνουν οι άλλοι για σένα
τις ατέλειες να διώχνουν μία μία
σαν σκουπιδάκια που τα μάτια σου θολώνουν με βροχές
τον καύσωνα να φέρουν στο χειμώνα
τη σάρκα σου να λιώσει
αφανίζοντας μαζί τα βίαια σημάδια και χλιαρά αγγίγματα.
Σε νέους πόνους και πληγές γύρευες το βάλσαμο
και του φευγιού τα βήματα τα πόδια σου είχαν βάδισμα
σαν έβλεπαν τη ζήτηση γι’ αυτή τη θεραπεία.
Κι ήταν ευχή σου και κατάρα
που ‘χες τόσο αγαπηθεί
που ‘χες τολμήσει να υπάρξεις
σε κάτι πιο χειροπιαστό απ’ όνειρο
εύθραυστο και αναλώσιμο γλυκά μες τις ουτοπίες.
Δεν θέλησες ποτέ σου να πεθάνεις·
κι ήταν η άρνησή σου αυτή
ο πιο μαρτυρικός σου θάνατος.
Η αμετάκλητη απληστία σου για την αθανασία σε γέρασε,
από τις πρώτες κιόλας συλλαβές που τόλμησες ν’ αρθρώσεις.
Κι ήταν αυτές σου οι ρυτίδες από τα γεννοφάσκια σου
που σου’χαν πάρει τη ζωή
τόσο μοιρολατρικά και τελεσίδικα.
Η φωτογραφία ανήκει στο Vrio Photo.
