Το βλέπαμε να έρχεται και κλείναμε τα μάτια. Είτε σκόπιμα μερικοί, είτε από άγνοια και ωχαδερφισμό κάποιοι άλλοι. Η σημερινή κυβέρνηση ανήκει στο παραδοσιακά “κεντοδεξιό” κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Τονίζω το παραδοσιακά γιατί στο κυβερνών κόμμα έχουν παρεισφρήσει τόσο ακροδεξιά στελέχη (και μάλιστα σε θέσεις εξουσίας) όσο και αντίστοιχες συμπεριφορές. Τα δείγματα υπήρχαν πριν τις τελευταίες εκλογές γι’αυτό και πολλοί παραδοσιακοί ψηφοφόροι της κεντοδεξιάς επέλεξαν άλλο κόμμα, ενώ αντιθέτως η Νέα Δημοκρατία βρήκε πρόσφορο έδαφος στον ακροδεξιό πυρήνα των ψηφοφόρων, κάτι που διαφαίνεται και από τα χαμηλότατα ποσοστά της Χρυσής Αυγής.
Έχουμε λοιπόν στην εξουσία ένα κόμμα που πολλά από τα μεγάλα στελέχη του το οδηγούν σε αποφάσεις που έρχονται σε ρήξη με την ίδια του την ιστορία. Δεν είναι αυτή η Νέα Δημοκρατία που είχαν στο μυαλό τους οι πρεσβύτεροι Καραμανλής και Μητσοτάκης. Ας δούμε μέσα από δηλώσεις συγκεκριμένων στελεχών του, την στροφή του κυβερνώντος κόμματος στην ακροδεξιά:
Μάκης Βορίδης
“Η επιβολή του νόμου θα ευχόμασταν να γίνεται με προσφορά τριαντάφυλλων. Δεν έχει καταστεί αυτό δυνατό. Η επιβολή του νόμου εμπεριέχει στοιχεία αναγκαστικότητας –το λέω γλυκά-. Το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας» είπε ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Μάκης Βορίδης στο ΣΚΑΙ
«Η άσκηση νόμιμης βίας είναι αυτό που κάνει η Αστυνομία. Φυσικά θα συνεχίσουμε. Θα κάνουμε αυτό».
Άδωνις Γεωργιάδης
«Το 1974 η οικονομία μας ήταν κούκλα, η οικονομία μας ήταν σε μεγέθη ανάλογα της Δανίας»
“Πολλές φορές η αστυνομία έκανε επιχείρηση στα Εξάρχεια. Ως πολίτης και ως πολιτικός σας λέω ότι θέλω να δω την αστυνομία να σπάει την πόρτα που είδα στο βίντεο και να μπαίνει”.
“Όταν έχεις κομμουνιστές στην εξουσία οι οποίοι έχουν ξεπουλήσει την Ελλάδα και την ιδεολογία τους για να κρατήσουν την καρέκλα, κάνουν όσα κάνουν, το να συζητάμε αν ο Μητσοτάκης είναι λίγο πιο κεντρώος, ή ο Γεωργιάδης λίγο πιο δεξιός, είναι πολυτέλεια δεν την έχουμε. Μείζων στόχος στη χώρα είναι να πέσουν οι κομμουνιστές”.
Κωνσταντίνος Μπογδάνος
Ο βουλευτής της ΝΔ υποστήριξε, μεταξύ άλλων, πως “δεν μπορεί ο Έλληνας να έχει ίσα δικαιώματα με τον μετανάστη. Τι να κάνουμε, έτσι είναι. Θέλουμε να διαφυλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, την εθνική μας ταυτότητα, τα ήθη, τα έθιμα, τις αξίες, την θρησκευτική μας πίστη που εκφράζει την συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού“
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Kontra Channel και ερωτηθείς για το σχέδιο που περιλαμβάνει κέντρα κράτησης σε ξερονήσια, απάντησε: «Μιλάμε σοβαρά. Ναι να στείλουμε τους μετανάστες σε ξερονήσια. Στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολλά. Δεν μπορεί μια ζωή να μας κατατρύχουν ορισμένα ταμπού και κάποιου είδους μετεμφυλιακά ή μεταδιδακτορικά κόμπλεξ».
Δόμνα Μηχαηλίδου
“Είχαμε μια αγιοποίηση του αγώνα της δικτατορίας επειδή ουσιαστικά έγινε, επειδή δεν έγινε ο αγώνας την ώρα που έπρεπε να γίνει. Άρα τι έχουμε; Έχουμε μια σχέση η οποία καταρρίπτει τις διαστάσεις που της ανήκουν, αυτή της αντίστασης, και παίρνει διαστάσεις υπερβολής όπως αυτή της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου.
Το δεύτερο κομμάτι της πρότασης το οποίο με ανησυχεί και με προβληματίζει από προσωπική εμπειρία έχει σχέση με τη μετατροπή σε μια ψυχική νόσο, η οποία πολύ φοβάμαι πως είναι μια μετατροπή σε μια συλλογική ψυχική νόσο. Μια συλλογική ψυχική νόσος διότι έχει δημιουργηθεί αυτό το συλλογικό αφήγημα μέσα από τη συλλογική μνήμη, αυτής της ιστορικότητας.
Ακούω συνέχεια “ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς”, ” ιστορικός αγώνας” και αναρωτιέμαι για ποια Ιστορία μιλάμε; Ποιος έγραψε αυτή την Ιστορία; Την έγραψαν αυτοί οι άνθρωποι των οποίων η απώλεια του αισθήματος της δικτατορίας είναι αντίστοιχο με μια απώλεια δικού τους ανθρώπου; Ποιοι; Αυτοί ακριβώς που είναι οι ψυχικά νοσούντες (…) η έκβαση αυτής της συλλογικής μνήμης φανερώνει μια συλλογική ψυχική νόσο, παρά μια μεμονωμένη”
Συνοψίζοντας, ελπίζω φίλε αναγνώστη να αντιλήφθηκες μέσα από τα ουκ ολίγα παραδείγματα τι εννοούσα στον πρόλογο για την εισαγωγή ακροδεξιών στοιχείων στην κυβέρνηση. Εδώ θέλω να τονίσω πως προφανώς δεν είναι όλα τα στελέχη της κυβέρνησης ακροδεξιά και πιθανότατα δεν είναι καν η πλειοψηφία. Αυτό που με τρομάζει όμως είναι πως ακροδεξιά στελέχη κατέχουν θέσεις εξουσίας και χαράσσουν την πολιτική του κόμματος και συνεπώς του κράτους όσο αυτό κυβερνά.