Ένα πεζόμορφο ποίημα της Έφης Παχή, απόρροια των πρωτόγνωρων καταστάσεων που ζούμε… Γιατί η καραντίνα προσφέρθηκε για ενδοσκόπηση και παρατήρηση· τουλάχιστον αυτό συνέβη στην περίπτωση της Έφης. Ούσα καλλιτεχνική φλέβα, με πολιτικές και κοινωνικές ανησυχίες και ευαισθησίες, η Έφη διοχέτευσε τις σκέψεις της γι’ αυτά που την προβληματίζουν στην ποίηση. Η λυρική απόδοση των παραπόνων της για τα σύγχρονα νιάτα με συγκίνησε και με προβλημάτισε… Όμως, επειδή η ποίηση -όπως και κάθε μορφή τέχνης- ερμηνεύεται διαφορετικά από τον καθένα, δε θα προχωρήσω σε περισσότερη ανάλυση. Τα συναισθήματα και τα συμπεράσματα δικά σας…
Του κόσμου όλου τα γνωμικά δεν χωρούν στη δική μας φιλοσοφία·
γιατί αυτή την φτιάξαμε με γόνατα σκισμένα
λιωμένες σόλες που βρωμάνε πλαστικό
κορμιά μιας χρήσης μοιρασμένα δεξιά κι αριστερά
-σαν πιόνια που πιάνουν χίλια χέρια ορκισμένων νικητών-
και τώρα το στίγμα φέρουν.
Με κρεμασμένα καρτελάκια της τιμής στα σώματά μας
που κείτονται άβουλα,
κι από εκπτώσεις άλλο τίποτα.
Με διαταγές αρρωστημένες «καλοπροαίρετων» αφεντικών
νόμους άγραφους σε ένα συμβόλαιο εκβιασμού,
θαρρείς κι είναι αγώνας ταχύτητας δίχως ζώνη ασφαλείας.
Με μολυσμένες γλώσσες που προτίμησαν να κοπούν
για να μην γλείψουν κώλους
με στόματα αφυδατωμένα που πλέον διψούν για αίμα
αφού νερό ούτε για δείγμα.
Με πολύχρωμα κορίτσια που φέρουν σημάδια μαύρα, ίσως και λίγο μωβ
κρυμμένα στη σκιά του «κακού» του λύκου
με λεχώνες της απόγνωσης που την έκτρωση φαντάζονται,
σαν γίνονται προφήτες μιας γενοκτονίας.
Με όλους τους άθεους που ξάφνου αρχίζουν να πιστεύουν
τους δαίμονες σαν βλέπουν.
Με ομοφυλόφιλα παιδιά που αναγκάζονται να εξηγούν τον έρωτα και την καύλα τους, αντί να την εκτονώνουν.
Με νταήδες και γονείς αξιολύπητους, σωστούς αυτουργούς,
που άμυνες δεν έχτισαν και τώρα θρηνούν από τον έκτο.
Με μάτια στεγνά -απ’ τις τόσες μπόρες- κόκκινα
που στάζουν αίμα
και στην μετάγγιση εθελοντής κανείς.
Με «χαμένα φοιτητούδια» ερασιτέχνες που φτιάχνουν τραγούδια
σαν να είναι επικήδειος,
λες κι έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι.
Δεν άντεξαν να μιλούν σε (σ)τοίχους κι όχι μεταξύ τους.
Δεν άντεξαν να ακούσουν την ηχώ τους σε δικαστήρια αδειανά.
Δεν άντεξαν τα όνειρα τους να μένουν όνειρα,
ούτε το τέλμα τους όταν αυτά πήραν σάρκα και οστά.
Γιατί το νέο αίμα ηδονίζεται με τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για τα Ιδανικά.
Κι όταν γερνάει, το φίλτρο ψάχνει της νεότητας·
μήπως και θυμηθεί ότι κάποτε πάλεψε,
να κάνει τη ζωή του λιγότερο φορτική για το ίδιο του το σώμα.
Εμείς την φιλοσοφία μας την χτίσαμε
με αλλιώτικης δεξιοτεχνίας μέσα·
αφού τα δικά σας τα επιλεκτικά, τα βλέμματά μας αποστρέφουν.
Οπότε μην επικαλείστε άλλο σπουδαίων γνωμικά.
Δεν σας το επιτρέπουμε.
Κι αν της ζωής το αγαθό είναι δώρο και τα δώρα δεν χαρίζονται,
εμείς γιατί την ξεπουλάμε τόσο φθηνά, την σάρκα να κρατήσουμε;
Χαλάλι στα παράσιτα
χαλάλι και στις φλόγες.
Λίγο μας νοιάζει·
ούτως ή άλλως έχουμε φύγει από καιρό.
