Τη σημερινή εποχή ο καφές κατέχει μια εξέχουσα θέση στη καθημερινότητά μας και αποτελεί πλέον ένα βασικό παράγοντα στην παγκόσμια οικονομία οικονομία καθώς και σημείο αναφοράς για τα καταστήματα εστίασης.
Σας έχει δημιουργηθεί ποτέ η απορία για την προέλευση και την ιστορία πίσω από αυτό το πασίγνωστο ρόφημα; Παρακάτω λοιπόν θα δούμε μερικά στοιχεία της ιστορίας του καφέ!
Ο καφές μπορεί να έχει ανακαλυφθεί από «ενθουσιασμένες κατσίκες»!
Ο θρύλος λέει ότι ο Kaldi, ένας μοναχικός βοσκός, στην Αιθιοπία του 9ου αιώνα, ανακάλυψε τα αναζωογονητικές και δυναμικές επιδράσεις του καφέ, όταν είδε τις κατσίκες του να ενθουσιάζονται κάθε φορά που έτρωγαν μούρα από ένα δέντρο. Ο Κάλντι είπε στον ηγούμενο του τοπικού μοναστηριού για αυτό το παράδοξο γεγονός και ο ηγούμενος κατέληξε στην ιδέα, να αποξηράνει και να βράσει τα μούρα και να παράξει ένα ποτό. Έριξε τα μούρα στη φωτιά με αποτέλεσμα να καβουρδιστούν και να απελευθερώσουν τα αρώματά τους και έπειτα αυτά αλέστηκαν και διαλύθηκαν σε ζεστό νερό, με αποτέλεσμα την δημιουργία του πρώτου φλιτζανιού καφέ στον κόσμο.
Ο ηγούμενος και οι μοναχοί διαπίστωσαν ότι το συγκεκριμένο ποτό τους κρατούσε ξύπνιους για ώρες. Ότι ακριβώς αναζητούσαν, τον τρόπο δηλαδή για περισσότερες ώρες προσευχής μέσα στη μέρα. Έτσι σιγά σιγά το επιτυχημένο ζεστό ρόφημα απέκτησε μεγαλύτερη δημοτικότητα και διαδόθηκε ακόμη και εκτός της αραβικής χερσονήσου.
Παρασκευάστηκε από έναν “άγιο” από την Mocha.
Μια εναλλακτική ιστορία μας μαρτυρά ότι ο καφές ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από έναν σεΐχη, εν ονόματι Ομάρ, μαθητής ενός μυστικιστή με το όνομα Σούφι. Ενώ ήταν εξόριστος από τη Mocha (σημερινή Υεμένη), ο Ομάρ, ο οποίος ήταν διάσημος για την ικανότητά του να θεραπεύει τους αρρώστους μέσω της προσευχής, έζησε σε ένα σπήλαιο στην έρημο κοντά στο Οουσάμπ. Καθώς ήταν τρομερά πεινασμένος, ο Ομάρ μια μέρα έφαγε μερικά μούρα, τα οποία τελικά βρήκε πικρά. Έτσι λοιπόν τα έψησε, αλλά αυτό τους έκανε σκληρά. Τελικά προσπάθησε να τα βράσει, με αποτέλεσμα ένα αρωματικό καφέ υγρό το οποίο, σε μια στιγμή, του έδωσε αφύσικη και εξαιρετική ενέργεια και του επέτρεψε να μείνει ξύπνιος για μέρες στο τέλος. Η «θαυματουργή ανακάλυψή» του κρατήθηκε με τόσο μεγάλο δέος που του επέτρεψε να επιστρέψει στο σπίτι του στη Mocha και ανυψώθηκε στην αγιότητα, ενώ ο καφές διαπερνούσε τον αραβικό κόσμο.
Μέχρι τον 16ο αιώνα, ο καφές είχε φτάσει στην Περσία, στην Αίγυπτο, στη Συρία και στην Τουρκία και η φήμη του ως «κρασί της Αραβίας» δεν υιοθετήθηκε από τους χιλιάδες προσκυνητές που επισκέπτονταν την ιερή πόλη της Μέκκα κάθε χρόνο από όλο τον Μουσουλμανικό κόσμο. Οι έμποροι από την Υεμένη πήραν καφέ από την Αιθιοπία και άρχισαν να τον καλλιεργούν μόνοι τους. Τιμήθηκε από τους Σούφι στην Υεμένη, που χρησιμοποίησαν το ποτό για να ενισχύσουν τη συγκέντρωση τους και ως μέσο πνευματικής ανύψωσης. Το χρησιμοποίησαν επίσης για να κρατιούνται σε εγρήγορση κατά τη διάρκεια των νυχτερινών λατρειών τους.
Από τη Μέση Ανατολή η δημοτικότητα του καφέ εξαπλώθηκε σύντομα στα Βαλκάνια, στην Ιταλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ανατολικά στην Ινδονησία και στη συνέχεια δυτικά στην Αμερική, κυρίως μέσω των Ολλανδών.
Ο καφές σφυρηλάτησε μια κοινωνική επανάσταση.
Ο καφές ήταν τόσο ισχυρή δύναμη που σφυρηλάτησε μια κοινωνική επανάσταση. Ο καφές πινόταν στο σπίτι ως εγχώριο ποτό, αλλά πινόταν επίσης και στα πανταχού παρόντα δημόσια καφενεία – qahveh khaneh – που ξεπηδούσαν με γοργους ρυθμούς σε χωριά, κωμοπόλεις σε όλη τη Μέση Ανατολή και την ανατολική Αφρική. Αυτά τα καφενεία έγιναν σύντομα όλη η οργή και ήταν το μέρος για να κοινωνικοποιηθείτε. Η κατανάλωση καφέ και η συνομιλία συσχετίστηκαν με κάθε είδους μορφής ψυχαγωγίας: μουσικές παραστάσεις, χορό, παιχνίδια και το κυριότερο, κουτσομπολιό και συζητήσεις των έκτακτων ειδήσεων της ημέρας (ή της νύχτας). Αυτά τα καφενεία σύντομα έγιναν γνωστά ως «σχολεία των σοφών», το μέρος στο οποίο πήγαινε ο κόσμος, όταν ήθελε να μάθει τι συνέβαινε στον κόσμο. Ο δεσμός μεταξύ καφέ και πνευματικής ζωής είχε καθιερωθεί.
Πιστευόταν ότι ο καφές οδηγούσε στην “αμαρτία”.
Ο καφές, όπως και το αλκοόλ, έχει μακρά ιστορία απαγόρευσης, προσελκύοντας φόβο, υποψίες και θρησκευτική ανησυχία. Η κατανάλωση καφέ απαγορεύτηκε από τη συνάντηση νομικών και μελετητών στη Μέκκα το 1511. Της αντιπολίτευσης ηγούταν ο κυβερνήτης των Μεκάν, Khair Beg, ο οποίος φοβόταν ότι ο καφές θα προωθούσε την αντίθεση στις πολιτικές θέσεις του, ενώνοντας τους άνδρες και επιτρέποντάς τους να συζητήσουν τις αποτυχίες του.
Ο καφές ήταν γνωστός ως «φλυτζάνι του διαβόλου».
Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να ταξιδέψει ο καφές στην την ηπειρωτική Ευρώπη, όπου και προσγειώθηκε αρχικά στη Βενετία και κατέκτησε αμέσως ένα μικρό μέρος του προσοδοφόρου εμπορίου που η πόλη είχε με τους μεσογειακούς γείτονές της. Αρχικά, ο καφές και στην Ευρώπη από τα πρώτα του “βήματα” έγινε συνυφασμένος με την υποψία και τη θρησκευτική προκατάληψη που είχε υποστεί στη Μέση Ανατολή και την Τουρκία. Για τους Καθολικούς ήταν η «πικρή εφεύρεση του Σατανά», που έφερε τη “μυρωδιά” του Ισλάμ, και φάνηκε ύποπτα σαν υποκατάστατο του κρασιού όπως χρησιμοποιείται στην Ευχαριστία και σε κάθε περίπτωση, ήταν παράνομος.
Ο καφές απέκτησε τη φήμη ως το «Viagra» του 17ου αιώνα.
Εξαιρώντας τις πόρνες, οι γυναίκες αποκλείονταν από τα καφενεία και η δυσαρέσκειά τους για αυτο το γεγονός ηταν φανερή. Σε ένα δοκίμιο για την υπεράσπιση του γυναικείου φύλου το 1696, μια αγανακτισμένη γυναίκα, η Mary Astell έγραψε οτι οι άνδρες εξαιτίας του καφέ, περνούν πάρα πολλές ώρες στο καφενείο και γενικότερα εκτός σπιτιού, με αποτέλεσμα να παραμελούν τις γυναίκες τους, τα παιδιά και το νοικοκυριό. Αμέσως μετά από αυτές τις δηλώσεις τις πολλές γυναίκες συμφώνησαν και πήραν το μέρος της.
Αυτοί οι ισχυρισμοί περιγράφηκαν περαιτέρω στο φυλλάδιο 1663 “The Maiden’s Complaint Against Coffee”. Η απάντηση των ανδρών στις αναφορές των γυναικών κατά του καφέ δεν άργησε να έρθει, για να αποκαταστήσει και την φήμη τους ως ανίκανοι. Ο καφές, από την άλλη πλευρά, ήταν το “Viagra” της καθημερινότητας, κάνοντας “την στύση και την ερωτική ζωή πιο έντονη”, καθώς επίσης “δυναμώνει το σπέρμα”, όπως ανέφερε ο Pfizer.
