Εν μία νυκτί γυρνάμε πίσω, πολύ πίσω με την απόρριψη από την πλειοψηφία της Βουλής της αναθεώρησης του άρθρου 5., παρ. 2 για την απαγόρευση διακρίσεων βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου, γεγονός που σε καμία περίπτωση δε θυμίζει 21ο αιώνα.
Για όσους δε γνωρίζουν, η παράγραφος 2 του άρθρου 5, στη σημερινή μορφή, ορίζει τα εξής: «Όλοι όσοι βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο».
Μόνο που κάτι λείπει… Αυτό που παραλείπεται, λοιπόν, είναι η προστασία των πολιτών από διακρίσεις, όχι μόνο για το φύλο, την ταυτότητα φύλου και τον σεξουαλικό προσανατολισμό, αλλά και για την αναπηρία, την ηλικία και τη συμμετοχή σε εθνική μειονότητα, όπως άλλωστε προβλέπεται και στον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Και έχω να πω πως λυπάμαι. Λυπάμαι που απορρίφθηκε το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Λυπάμαι που δίνεται άλλοθι στον ρατσισμό. Λυπάμαι που ξεχνιούνται οι αυτοκτονίες. Λυπάμαι που ξεχνιούνται οι δολοφονικές επιθέσεις. Λυπάμαι που πολλοί από μας δεν καταλαβαίνουν το λόγο που κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο. Λυπάμαι για τις προεκτάσεις που θα έχει μια τέτοια απόφαση. Λυπάμαι για την πολιτική, κοινωνική και οικονομική απόκλιση της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και μάλιστα οικογενειών με ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς που τους λένε ότι δεν έχουν θέση εδώ και κυρίως λυπάμαι για τα παιδιά και τους εφήβους ΛΟΑΤΚΙ+ που μεγαλώνουν σε μία τέτοια χώρα. Λυπάμαι για καθένα ανάπηρο που ζει σ’αυτήν τη χώρα και που οι υποδομές της του/της λένε έμμεσα και άμεσα ότι δεν έχει θέση εδώ. Λυπάμαι για τον άνθρωπο που είναι άνω των 50, θέλει να βρει δουλειά και απορρίπτεται από εργασιακά πλαίσια λόγω ηλικίας. Λυπάμαι που το μίσος για την κατάσταση που προκύπτει στην Ελλάδα λόγω του μεταναστευτικού διοχετεύεται και θα συνεχίσει να διοχετεύεται στους μετανάστες κι όχι στις κυβερνήσεις. Λυπάμαι που δίνεται άλλοθι στη μισαλλοδοξία. Λυπάμαι που για πράγματα αυτονόητα κάνουμε λόγο ακόμα.
Αυτό το άρθρο το έσβησα και το ξαναέγραψα ουκ ολίγες φορές. Κι αυτό, όχι γιατί δυσκολευόμουν να εκφέρω άποψη, αλλά γιατί έβγαινε θυμός από μέσα μου. Και πολλοί ενδεχομένως να εστίαζαν στο συναίσθημά μου και όχι στην ουσία του γεγονότος. Προσπάθησα, λοιπόν, να μετριάσω τον αυθορμητισμό μου, ώστε να μπορέσει ο καθένας, με όποιο αξιακό υπόβαθρο κι αν “κουβαλάει”, να δει με ευαισθησία και κατανόηση ένα θέμα που αφορά όλους μας και που δεν πρέπει να μείνει έξω από το άρθρο που κατοχυρώνει τα θεμελιώδη δικαιώματα της χώρας μας, αλλά και ούτε έξω από τις συνειδήσεις μας. Γιατί και η σιωπή είναι συνενοχή.
